انزوای خودخواسته

یک دردهایی را باید تنهایی کشید به دوش .

و از این تنهایی گریزی نیست .

فقط می شود کاهلانه به تعویقش انداخت .

اما سرانجام توی یک غروب خیلی موذیانه و بی صدا به سراغت می آید .

می فهمی دیگر وقتش شده .

به این تنهایی ، به این مدل تنهایی ها نباید یه چشم یک مصیبت که به چشم یک فرصت نگاه کرد .

باید آن را پذیرفت با آغوش باز و صمیمانه دستش را فشرد .

و این شروع یک پوست اندازی طولانی بود . یک انزوای خودخواسته....